De Guineese Aminata is verzorgster in een rusthuis in Landen. Hoewel ze in deze coronatijden extra hard moet werken, blijft ze glimlachen onder haar mondmasker: “Ik doe mijn job nog altijd graag en ik leer elke dag Nederlands bij.”
Aminata Bah vluchtte in 2010 vanuit Guinee-Conakry naar België. Ze verbleef bijna anderhalf jaar in een opvangcentrum nabij de Duitse grens en belandde toen in Brussel. Via een vriend hoorde ze over Bon. Ze schreef zich meteen in voor het inburgeringsprogramma.
Een nieuw leven in Brussel
“Ik was zo blij dat ik eindelijk iets zinvols kon doen”, vertelt Aminata. “Tijdens de lessen maatschappelijke oriëntatie heb ik veel geleerd. Toen ik hier aankwam, wist ik niks over België. Wat ik ook heel fijn vond, is dat ik andere cursisten ontmoette. Veel van hen zijn vrienden geworden die ik nu nog regelmatig spreek.”
Bon hielp Aminata ook om een leven uit te bouwen in Brussel. Zo werkte ze samen met een paar andere cursisten als vrijwilliger op de Zinnekesparade. Ze werd daarnaast aangemoedigd om een fietscursus te volgen: “In het begin bakte ik er helemaal niks van”, lacht Aminata. “Maar kijk, na al die jaren fiets ik nog altijd, om naar mijn werk te gaan bijvoorbeeld.”
Aan de slag als bejaardenverzorgster
Na haar inburgeringstraject perfectioneerde Aminata haar Nederlands en volgde ze een opleiding gezinshulp en bejaardenzorg. Ze koos bewust voor de sociale sector: “Mijn moeder is al boven de tachtig. Omdat ze in Afrika woont, kan ik helaas niet voor haar zorgen. Maar ik hoop wel iets te kunnen betekenen voor haar leeftijdsgenoten in België.”
In 2016 ging ze aan de slag in een woonzorgcentrum in Asse. De job gaf haar veel voldoening. Toen ze twee jaar later naar Landen verhuisde, koos ze meteen voor een gelijkaardige functie in een rusthuis in de buurt.
Dat ouderen soms eerst moeten wennen aan haar huidskleur, vindt Aminata maar normaal: “De generatie waarmee ik werk, heeft niet altijd geleerd hoe ze met nieuwkomers moet omgaan. Ik neem niemand iets kwalijk en wil iedereen gelijk behandelen.” Het gebeurt wel eens dat een bewoner weigert om zich door haar te laten wassen omdat hij niet ‘zwart’ is. Maar Aminata verliest er haar goede humeur niet bij: “Ja, het is soms moeilijk om het vertrouwen te winnen, maar zodra mensen mij beter kennen, zijn ze vaak vol lof.”
De impact van corona
Door corona is het leven in het rusthuis wel veranderd. “Het is niet altijd gemakkelijk”, bekent Aminata. “Sommige mensen kregen vroeger heel vaak bezoek. Nu kan dat niet meer. Onlangs vertelde een bewoner me dat deze periode hem aan de oorlog doet denken. Er zijn er ook die helemaal niet begrijpen wat er aan de hand is. Ze snappen bijvoorbeeld niet waarom ik handschoenen aandoe, of waarom ze in isolatie moeten wanneer ze symptomen hebben. Ook op ons, zorgverleners, heeft corona natuurlijk een impact. De werkdruk ligt hoog. Maar ik doe deze job nog altijd met heel mijn hart.”
